In ons werk komen we het regelmatig tegen, mensen die een einde aan hun leven maken.
Elke keer als ik hier mee geconfronteerd wordt ben ik geschokt. Ik vraag me dan af waarom ik zo geschokt ben. Is het omdat iemand het zelf gedaan heeft, de manier waarop hij of zij het gedaan heeft, het verdriet van de nabestaanden, mijn eigen herinnering aan lijden..?
Vandaag was ik bij de afscheidsdienst van Guus. Guus was een bijzonder mens waarvan, zoals zijn vrouw zei, de ziekte het heeft gewonnen.
Op dat moment wist ik wat mij zo schokt. Het verlies aan hoop, de angst om mijn hoop te verliezen, dat anderen hun hoop verliezen.
Tijdens de trainingen, cursussen, gesprekken die ik verzorg praat ik regelmatig over het hebben van hoop. Dan klinkt het zo gemakkelijk en vergeet ik soms hoe moeilijk het is,ook voor mezelf.
Morgen neem ik dit mee naar mijn werken ga ik weer fris aan de slag en zal ik de kracht weer voelen en anderen deze laten ervaren. Kwetsbaarheid en kracht gaan heel goed samen.
